سیرِ قحطی زده یعنی من

       دلم می خواهد گرسنه باشم. گرسنه غذا خوردن، گرسنه پیاده روی تا سرِ خیابان برای خریدن رومه. گرسنه خواندن یک کتاب معمولی در اواخر شب. گرسنه بوی عطرها و پارچه های رنگارنگ.

دلم می خواهد گرسنه باشم. گرسنه ی حتا نان های مانده وسط سفره. بیسکوئیت های کم طرفدار ساقه طلایی و شیر یارانه ای که همیشه در بغل یخچال می ماند، ترش می شود و کسی نگاهش نمی کند.

گرسنگی اتفاق بزرگی ست وقتی اکثر آدم ها سیرند. سال هاست سیر شده اند و این سیر شدن دارد آن ها را نابود می کند. سیر که باشی دستت نمی رود برای پر کردن یک لیوان از چای! سیر که باشی آدم ها جلویت بی رنگ و بو می شوند. تو آدم ها را کمتر دوست خواهی داشت؛ آدم هایی که زیبا نیستند، آدم های با ماشین های کوچک و کیف پول های کوچک. سیر که باشی نقشه شهرت را خط کشی می کنی و معلوم می کنی از کجات تا کجایش برای آدم های مثل خودت است و لعنت بر کسی که پایش از خط بیرون بزند از غذا خوردن سیر می شوی. از دیدن زیبایی و از اتفاق های شاد ِ هرچند کوچک سیر می شوی. به زبان آوردنش دردناک است اما گاهی از زندگی کردن سیر می شویم حتی.

سیری آدم ها را ازمان می گیرد چه برسد به غذاها و رستوران های درجه دوی دنج. سیری آدم را بی خاصیت می کند و موجودی می سازد که هیچ چیز او را به وجد نمی آورد، هیچ چیز او را وادار نمی کند که پرده را کنار بزند، پنجره ها را باز کند و به پاهای خشکش تکان های مختصری بدهد.

گاهی گرسنگی آدم را عاشق می کند. باور نداری؟ باید گرسنه باشی تا بتوانی به همه عشق بورزی و دوستشان داشته باشی. دلم گرسنگی سیری ناپذیر می خواهد. دلم می خواهد دوباره عاشق بشوم. دلم می خواهد چشم هایم را، چشم های سیرم را برای ابد ببندم.

و چه نعمت بزرگی ست این گرسنگی!

گرسنگی اتفاق بزرگی ست وقتی اکثر آدم ها سیرند.